Ongeveer veertig dagen, tussen de opstanding van Jezus uit de doden en Zijn hemelvaart, hebben Zijn volgelingen met de geweldige opdracht rondgelopen, zonder te weten hoe zij die zouden moeten uitvoeren: „Gelijk de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook u” (Joh.20:21b). Deze opdracht was niet alleen voor de twaalf apostelen, want Filippus, die aan Samaria het Evangelie predikte en de Moorse kamerling tot Jezus leidde, was geen apostel maar een van de eerste diakenen!
Ieder die het eigendom van Jezus Christus is, heeft eigenlijk deze opdracht gekregen! Daarom zijn de veertig dagen tussen Pasen en de Hemelvaart van Jezus te vergelijken met de tijd waarin wij leven. Want ook wij hebben de enorme opdracht om het werk, dat Jezus aan Zijn discipelen opdroeg, voort te zetten en ook wij weten niet hoe we dat moeten doen! Daarom kunnen we de opmerking van Petrus zo goed begrijpen: „Ik ga (weer) vissen”. Ja, waarom ook niet? Het is toch geen zonde om je dagelijkse brood te verdienen?! Daarom gaan we eigenlijk bijna allemaal met hem mee. De geweldige opdracht van Jezus raakt wat meer op de achtergrond en de zorgen van het dagelijkse bestaan nemen ons meer en meer in beslag. Als God ons hierin wil zegenen, zullen we heel dankbaar zijn. Maar als de zaken tegen lopen, dan blijft er van de blijdschap van het geloof en van het vertrouwen op Hem niet veel meer over. Het blijkt dat je het toch allemaal maar zelf moet doen.
En het resultaat... De hele nacht hard gewerkt met grote vakbekwaamheid en, gekker kan het niet, helemaal niets gevangen. Het is om boos van te worden. Of zouden we in de tegenslagen beseffen dat Jezus ons wat zeggen wil...?