Als iemand anderen oproept om navolgers te worden dan wil hij zelf een voorganger zijn. Het verlangen om voorganger te zijn, kan geboren worden vanuit streven naar macht.
Is het niet voor veel kinderen imponerend om, hoog op een preekstoel, een dominee of pastoor te zien staan die op krachtige wijze de Gemeente toespreekt? Wat een zekerheid gaat er van zo’n man uit! Het is te hopen dat dit ‘hiervan onder de indruk zijn’ niet tot een roeping wordt om ook voorganger der Gemeente te worden...
De dagtekst geeft een heel ander beeld van een voorganger. Paulus roept de Gemeente op om, net als hij, allen in alles ter wille te zijn, niet uit eigenbelang, maar om het behoud van de ander te zoeken. Hij spreekt hier geen mooie gedachten uit, nee, hij is daar steeds zelf in voorgegaan. Hij ging er niet in voor omdat iedereen dat wel zou waarderen. Nee, hij is daar in voorgegaan omdat hij zelf een navolger van Jezus was geworden. En in deze navolging van Jezus had hij gemerkt hoe zijn leven veranderde en eindeloos rijker werd dan hij ooit had kunnen denken. Want in zijn navolging van Jezus was hij gaan ontdekken hoe dit verlossing bracht van de heerszucht, die zo kenmerkend is voor het leven dat zich niet in God geborgen weet. Immers, als we ons niet in God geborgen weten, moeten we voor onszelf zorgen, voor onszelf opkomen, anders wordt er over je heengelopen in deze wereld! Maar als de gezindheid van Jezus je leven gaat bepalen, ben je niet meer bang dat er over je heengelopen wordt, nee, je gaat verlangen om, waar Jezus uitriep: „Ik ben de Weg...”, het Hem na te zeggen en na te leven! „Ik ben aller voetveeg geworden”, beschrijft Paulus later zijn navolging van Jezus.