De psalmdichter bidt om de zegen van God over allen die het van God verwachten. Deze zegen vraagt hij niet omdat het zo fijn is om Gods zegen te ervaren voor onszelf. Neen, hij vraagt deze zegen voor de gelovigen als een toerusting om voor anderen tot zegen te zijn. Dat is ook het grote geheim van de zegen van God. Die ervaren we alleen in het verlangen om voor anderen tot zegen te zijn.
Mensen die van knusse samenkomsten houden, bedriegen zichzelf als ze denken dat de gemoedsaandoeningen die ze daar opdoen, iets te maken hebben met de zegen van God.
Door de werking van de Heilige Geest wordt er in ons hart een verlangen geboren dat anderen, door ons leven heen, de weg van God zullen leren kennen, zodat alle volken Zijn heil zullen zien. Dan aarzelt God niet om ons de volheid van Zijn Geest toe te vertrouwen, waardoor Hij ons in staat stelt om betrouwbare getuigen van Hem te zijn in deze wereld. Laten we daarom vragen of God ons wil verlossen van het op onszelf gerichte verlangen naar een zegen uit de hemel.
We moeten elkaar steeds weer voorhouden en voortdurend in herinnering brengen, al psalmen en geestelijke liederen zingend en Gode dank brengend in onze harten, dat het voor ons, als Christenen, het hoogste doel en de grootste vreugde moet zijn dat alle natiën zich verheugen en jubelen in de Here, hun God. Dit vreugdevolle gebeuren zal er alleen zijn, als alle mensen om ons heen in ons leven zien, hoe God ons zegent in het werk van onze handen: „De aarde gaf haar gewas”.
Die zegen zal er zijn, als we iedereen om ons heen willen laten delen in het gezegend zijn door God.