God had duidelijk tot Mozes gesproken: „En Ik zal u brengen naar het land, waarvan Ik gezworen heb het aan Abraham, Isaak en Jakob te zullen geven, en Ik zal het u geven tot een bezitting, Ik, de Here” (Ex.6:7).
Mochten de Israëlieten er ooit aan getwijfeld hebben, nu, na de grote wonderen die geschied waren door de hand van Mozes, toch zeker niet meer! De verschrikkelijke plagen die over Egypte waren gekomen, omdat Farao z’n hart verhardde, hadden het volk de grootheid en macht van God laten zien. Nee, het was waar, God zou hen uit het land van slavernij brengen naar een land overvloeiende van melk en honing. En in de nacht van de tiende plaag maakte het volk zich klaar om naar het Beloofde Land te trekken. Het was geen vraag wanneer zij moesten gaan; ze werden door de Egyptenaren gewoon verdreven (Ex.12:39). Waarheen was ook geen vraag. Naar het Beloofde Land! Heel oude karavaanwegen zouden hun de weg naar ‘huis’ kunnen wijzen. Maar God heeft hen niet alleen bevrijd uit de slavernij van Egypte, Hij wil hen Zelf ook brengen naar het Land der Belofte!
Wat een zegen dat het volk zich dan ook werkelijk líet leiden. Want als ze de door de eeuwen gebaande karavaanwegen waren gegaan, waren ze nooit in het Beloofde Land aangekomen. Inderdaad hadden zij de leiding van God nodig, een keiharde vorming onderweg, om na veertig jaren van beproevingen, het land in bezit te nemen (Ex.13:17).
Wat hebben ook wij het nodig om al onze verworvenheden los te laten en ons, in waarachtige afhankelijkheid van God, te laten leiden op niet te overziene wegen, opdat we aan het einde van deze reis het Beloofde Land binnentrekken!