Nineve was in de ogen van de Joden een heidense stad. Het was de hoofdstad van het machtige Assyrische rijk. Dit machtige rijk was een bedreiging voor Israël. Honderd jaar later werd Israël in ballingschap naar Assyrië weggevoerd.
Maar Jona moest naar deze machtige vijand gaan om dat volk op te roepen tot bekering tot de Here, de God van Israël. Blijkt hieruit niet duidelijk de liefde van God voor de volken rondom Israël? God is de God van heel de aarde, dus ook van de vijand van Israël. „Zou Ik dan Nineve niet sparen, de grote stad, waarin meer dan honderd- twintigduizend mensen zijn?!”, vraagt God aan Jona (Jona 4:11).
Het lijkt hier wel of God Zich rechtvaardigt tegenover Jona dat Hij Nineve gespaard heeft!! Maar het is meer dan dat! Het is een geweldige uiting van Gods diepste wezen, dat Hij zelfs niet wil dat onze vijanden verloren gaan!
Jona’s woorden waren niet bepaald meeslepend: „Nog veertig dagen en Nineve wordt ondersteboven gekeerd!”
Maar deze woorden van de nukkige profeet waren genoeg om de hele stad tot berouw en inkeer te brengen!
Jona had liever gezien dat de stad verwoest werd. Maar Gods liefde is sterker dan Jona’s afkeer. Er was meer geloof in God bij de Nineveërs dan bij Jona. „Wie weet, God mocht Zich omkeren en berouw krijgen”, zeiden ze en ze handelden ernaar. Jona heeft het hun niet verteld. Misschien heeft God Zelf hun geleerd dat Hij graag berouw heeft over een oordeel dat Hij aanzegt, als de mens maar buigt en erkent ongehoorzaam te zijn geweest. Laten ook wij buigen, opdat de mannen van Nineve ons niet oordelen moeten op de grote dag (Matt.12:41)!