Achab weet heel goed wat Josafat bedoelt, als deze vraagt om een profeet des HEREN te raadplegen.
Maar Achab durft niet te luisteren naar Jahweh, de levende God, want Achab heeft Hem de rug toegekeerd, hij heeft zichzelf een God gemaakt waarvan hij weet, dat deze het natuurlijk altijd goed met hem voorheeft.
Maar als Josafat er op staat... er is nog wel een profeet van Jahweh, maar die heeft Achab in de gevangenis gezet, omdat deze altijd onheil profeteerde over Achab (:7).
Eigenlijk is er niets veranderd, want ook nu hebben we een hekel aan dienstknechten van God die spreken over het rechtvaardig oordeel van God, dat zeker over de wereld komen gaat, als we ons niet echt allemaal bekeren en ons aan God onderwerpen. We luisteren liever naar lieve woorden over medemenselijkheid en charitas! We haten de woorden zondaar en bekering. Het is niet modern. En degenen die nog niet geheel van de levende God (Jahweh) vervreemd zijn, komen vaak niet verder dan de afdwalende Josafat: ze glimlachen een beetje verlegen en zeggen hooguit ‘ach, zo moet je echt niet spreken’ (:7b).
De wereld gaat niet in de eerste plaats ten onder aan de Achab-figuren, die een god scheppen naar hun eigen hart. De wereld heeft het meeste te lijden van de halfbakkenheid van de gelovigen die, omdat de rijkdom en eer van deze wereld hun te pakken heeft, de eenvoudige toewijding aan de God van hun jeugd hebben verlaten. Ze zijn het aan hun stand verplicht om wat ruimer te gaan denken, minder primitief zeggen ze dan... Ze kijken neer op, ja schamen zich voor de tijd toen ze nog echt op God vertrouwden en worden liever meelopers van de zo populaire Baäldienst.