We kunnen natuurlijk feest vieren en zeggen dat het allemaal heel fijn gaat. We kunnen natuurlijk ook gewoon doorgaan met onze erediensten, net zoals Israël in die tijd doorging met de offerdiensten en met vrolijkheid en vreugde (:13), maar dan moeten we ook echt nalaten om nuchter te zijn en moeten we ons blind houden voor de werkelijkheid! We kunnen natuurlijk zeggen dat de hedendaagse jeugd helemaal zo slecht nog niet is, en wie zou dat durven tegenspreken? We kunnen ook nog zeggen dat ze echt nog wel geloven, al is het dan op hun eigen manier. Maar als we eerlijk zijn, moeten we erkennen dat er maar weinig sprake is van echt Godsvertrouwen. We merken niet eens dat we de Heilige Geest bedroeven met al de activiteiten waarmee we proberen om ons, zonder God, te handhaven. Ja, we zijn precies als Israël in die dagen.
Toen God Zijn hand terugtrok van Jeruzalem, toen barstte er een geweldige activiteit los. De wapens werden met zorg nagekeken; wie zou dat zonde noemen? De muren werden versterkt; wie zou dat Goddeloos kunnen noemen? Maar Degene die de vrede van ons wegnam, God, Hem zoeken we niet. We zingen onze oude geestelijke liederen en maken er nieuwe liedjes bij, modern, pakkend door het ritme, maar vaak vrijblijvend; het heeft succes! Maar we beseffen niet dat God ons oproept tot geween, tot rouwklacht en tot verootmoediging. Wel nee zeggen we dan, God leert ons om voor onszelf te zorgen en met nieuwigheden en wat ‘oude wijn’ zetten we onze erediensten voort, als een waardevolle, cultureel verantwoorde traditie. En om alle narigheid te vergeten zeggen we: ‘Laten we eten en vrolijk zijn, want morgen sterven wij’! En God zegt: „Voorwaar, voor deze ongerechtigheid zal u geen verzoening geschieden, totdat gij sterft...” (:14).