Hoevelen zeggen niet, als je over geloof en vertrouwen spreekt: ‘Maar je moet ook je verstand gebruiken’.
Geen wonder, deze reactie, om twee redenen. De eerste reden is dat veel mensen vluchten in een zekere geloofsroes om van de problemen van het harde leven af te zijn. Ze staan dan eigenlijk op één lijn met anderen die bijvoorbeeld naar alcohol of drugs grijpen: vluchten uit de realiteit door de roes. Maar mensen die voor de problemen vluchten in godsdienstigheid, zijn op een dwaalspoor en leiden hierdoor helaas ook anderen op een dwaalspoor, verder van God af!
Nee, de Bijbel roept juist op tot grote nuchterheid. „Wordt nuchter en waakzaam”, zegt de apostel Petrus.
Maar er is nog een reden waarom mensen zeggen dat je je gezond verstand moet gebruiken als je over geloofsvertrouwen praat, namelijk als verzet tegen echte overgave aan God. Daarom kunnen we, als gelovigen, aan de mensen om ons heen misschien geen grotere dienst bewijzen, dan te zorgen dat ‘de lendenen van ons verstand omgord zijn en wij nuchter zijn’ (1Pet.1:13), geen vrome zwevers dus, maar rotsen in de branding!
Voor een echt Christen is er immers geen plaats meer voor duistere gedachten en een ijdel denken?! Nee, in tegendeel: „Gij hebt Christus leren kennen”. En wie Christus heeft leren kennen, heeft afgerekend met het oude leven dat juist door ijdelheid en duisternis bepaald werd.
Wie een leerling van Jezus is geworden, bemerkt dat hij vernieuwd wordt in de geest van het denken. Steeds meer wordt ons denken dan bepaald vanuit hemelse denkpatronen, waardoor we meer en meer verlangen om Zijn wil te doen.