In Psalm 51 staat: „Want Gij hebt geen behagen in slachtoffers, ... De offeranden Gods zijn een verbroken geest; een verbroken en verbrijzeld hart veracht Gij niet, o God” (:18,19). Wat een zelfbedrog, te denken dat God verzoening zou doen over onze zonden als wij Hem een dier zouden offeren! Dit is de zuiverste afgoderij. Dit zelfbedrog heeft ver afgedwaalde mensen er zelfs toe gebracht hun kinderen voor de goden in het vuur te werpen.
God heeft geen behoefte aan bloedige dieroffers, ook niet als ze naar de wet gebracht worden (:8). Ook hier geldt dat de letter doodt, maar de Geest alleen levend maakt.
Toen de mensen hun offerdieren lieten slachten, terwijl hun hart er niet bij verbroken werd in het besef dat dit onschuldige dier in hun plaats stierf, ging God zelfs zo ver dat Hij er van zei: „Ik walg van uw offers!”
Er is geen verzoening van schuld, zelfs niet bij het offeren van duizenden rammen, zelfs al keren we onze portemonnee om in de offerschalen!
Er is zelfs geen verzoening door het offer van Christus aan het kruis van Golgota, als er bij ons niet een verbroken hart is in het besef dat Hij in onze plaats stierf. Maar Jezus had wel een verbroken hart, toen Hij Zichzelf ten offer gaf aan het kruis voor onze zonden. Als wij beseffen hoe een onmogelijke weg Hij voor ons is gegaan, waarin Hij bereid was om door Zijn hemelse Vader verlaten te worden toen Hij onze zonden op zich nam, opdat wij nooit meer van God verlaten zouden zijn, dan breekt dat onze trots, ebt al ons systematisch denken weg. Dan knielen we neer, want wat kunnen we nog anders doen? In die ootmoed verstaan we misschien iets van hoe volmaakt Hij is.