Iedereen spant zich in om iets te bereiken in de maatschappij. Maar hoevelen overwegen bij deze inspanning hoeveel waarde het heeft voor de eeuwigheid? Paulus zegt tegen Timoteüs dat hij zich moet oefenen in de godsvrucht.
Sommige mensen zien het geloof als iets waar je wat aan hebt en daarom moet je er ook wat aan doen, ten eigen gerieve.
Maar dan wordt vergeten dat geloof een geschenk van God is, maar niet een geschenk om als toegangskaartje te bewaren voor de hemel, maar om eruit te leven, hier op aarde!
Paulus zegt: „Hiervoor span ik mij ook in onder zware strijd”. En voor deze geweldig zinvolle strijd is veel oefening nodig, oefening in de godsvrucht. We moeten ons er voor inzetten om diep ontzag voor God te krijgen. En wij zullen dat ontzag voor God krijgen, als we méér met elkaar spreken over de grote daden van God dan over onszelf (1Pet. 2:9). Het zou goed zijn om ons, ieder persoonlijk, af te vragen hoeveel wij over onszelf hebben gepraat de afgelopen dagen en hoeveel (of hoe weinig) over de grote daden van Hem, die ons uit de duisternis geroepen heeft tot Zijn wonderbaar licht. Als we van nu af aan meer gaan letten op het werk van God in ons leven, dan zullen we gaan merken dat Hij steeds groter, indrukwekkender gaat worden. Dan gaan we steeds meer verwonderd raken dat Hij ons, met al onze nietigheden en kleinmenselijk gedoe, wil aanvaarden en wil maken als Zijn kinderen, tot een koninklijk priesterschap in deze donkere wereld.
Met wat voor grootse roeping heeft Hij ons toch geroepen, door Jezus Christus onze Here. Met kinderlijk ontzag hiervoor merken we dan, dat heel ons spreken daardoor anders wordt.