Ze waren onder vreugdetranen en met gejuich uit de ballingschap teruggekeerd. Ze geloofden in een nieuw leven in een eigen land. Maar al gauw bleek dat zij door vele vijanden omringd werden, zodat zij bij de herbouw van Jeruzalem steeds waakzaam moesten blijven en nooit uit de kleren kwamen (4:23). Bovendien begonnen de armsten onder hen armoede te lijden en zelfs honger. Nu waren er die beter gesitueerd waren en wel koren konden geven, maar tegen een goede prijs. En het ging van kwaad tot erger. Zo was er op het laatst niet alleen een vijand van buiten, maar zelfs in de eigen gelederen was de vijand der hebzucht opgestaan, met zulk een geweld dat zelfs kinderen als slaven werden opgeëist door de schuldeisers. Wat een grote verantwoording rust er toch bij degenen die meer hebben dan een ander!
Paulus zegt dat God ons alles rijkelijk ten gebruike geeft om goed te doen, vrijgevig en mededeelzaam te zijn (1Tim.6:17). Maar zodra we onze overvloed gaan gebruiken om er anderen mee tot slavernij te brengen, dan ondergraven we de gemeenschap en kan iedere vijand gebruik maken van de ontevredenheid die hierdoor binnen het eigen verband is ontstaan.
Dit slaat niet alleen op materiële dingen. Steeds wanneer er, door de eeuwen heen, in de kerk een bepaalde geestelijkheid opkomt die in hoger aanzien meent te moeten staan dan de gewone kerkleden, komt er een gevoel van onbehagen waar de duivel graag gebruik van maakt. De beste oplossing is om net als Nehemia het goede voorbeeld te geven in echt dienen. Want dan gaat er binnen de Gemeente van Christus weer liefdevolle veiligheid komen voor elkaar en voor de ander!