In dit gedeelte wordt melding gemaakt van een heel groot wonder. In de eerste verzen lezen we dat er een heel moeilijke tijd zal aanbreken voor Israël, zo moeilijk dat er maar weinigen zullen overblijven. Als we denken aan de vreselijke gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog, hoe de Joden bij miljoenen werden afgeslacht... Waarom heeft God niet ingegrepen? Als er dan een God is, waarom laat Hij dit toe?!
Wie kan, na dit te hebben meegemaakt, en het overleefd te hebben, nog op God vertrouwen?! Bitterheid en vertwijfeling!
Maar Jesaja ziet vanuit de verte het grote wonder gebeuren: „Te dien dage zal de mens de blik richten op Zijn Maker en zijn ogen zullen zien naar de Heilige Israëls; hij zal de blik niet richten naar de altaren, het maaksel van zijn eigen handen; en hetgeen zijn eigen vingers gemaakt hebben...”
Nee, niet alleen Israël heeft zijn God verlaten, niet alleen zíj hebben op eigen gerechtigheid vertrouwd en zijn zo aan de gerechtigheid Gods niet toegekomen (Rom.10:3). Nee, wij allen dwaalden als schapen zonder herder en omdat we de Herder kwijt waren, hebben we de dood versierd met bloemen, hebben we bekoorlijke aanplantingen aangelegd. We hebben zelf zaad gezaaid en werden verrukt van de resultaten van onze eigen handen. We hoefden niet te wachten op een antwoord vanuit de hemel; voor elke ziekte hebben we immers een eigen medicijn?! Maar als ondanks al onze kennis de epidemieën toenemen en ramp op ramp volgt, wie van ons zal dan de blik richten op Zijn Maker!?
Zullen we dan juist niet meer dan ooit onze vuisten ballen naar de hemel, omdat we nú onze rebellie tegen God niet willen belijden?!