Welk nuchter en verstandig mens zal nog deze woorden van Jeremia kunnen beamen: „Als Hij Zijn stem doet horen, is er een geruis van water aan de hemel en doet Hij dampen opstijgen van het einde der aarde” (16a). Daar zijn we nu, als mensen van onze tijd, veel te wijs voor geworden. Arme eigenwijze mens!
Zodra we met onze wijsheid iets gaan verstaan van de natuurkrachten, eigenen we ons die toe en ontzeggen we God verder het recht op deze krachten. Zodra wij als schepsel iets van de schepping gaan doorzien, onttronen we de Schepper en gaan zelf op de troon zitten. We vertrouwen meer op eigen inzichten en eigen mogelijkheden en, wie zal het ontkennen, we weten ons er aardig mee te behelpen. Totdat alles waar we op menen te kunnen vertrouwen werkelijk beproefd wordt. Dan verstomt de wijsheid van de mens en is het alles niets dan nietigheid en gaat alles te niet.
Als een springvloed Nederland treft dan is niets er tegen opgewassen. We schudden ons hoofd en bouwen hogere dijken en waterkeringen en we verzekeren onszelf dat het nu niet meer gebeuren kan. Totdat door het broeikaseffect de temperatuur over de hele wereld zo stijgt , dat straks al onze trots onder water loopt! We bouwen een prachtig Vredespaleis en zeggen dat er nu nooit meer oorlog zal komen. We maken onze bestrijdingsmiddelen en zijn verzekerd dat geen rampen ons meer treffen kunnen.
Toch komt nu langzaam maar zeker een eind aan deze periode van Goddelijke genade, waarin ieder mens tot bekering kan komen, terug mag keren tot een uit God geboren leven, door Jezus Christus! Maar dan zal de waarheid openbaar komen: de dwaasheid van de wijsheid van de mens.