Als we beseffen dat de komst van Jezus Christus op aarde de genade Gods is, dan kan ons dat bevrijden van veel systematisch denken. Want genade is niet te begrijpen, er is alleen voor te danken; het is niet te verwerven door studie, maar alleen kinderlijk in ontvangst te nemen.
Wie de genade van God zo kinderlijk in ontvangst neemt, is er van doordrongen dat dit aanbod van God ook nooit voor een exclusieve groep kan zijn, maar bestemd moet wezen voor de hele wereld: „heilbrengend voor alle mensen”, noemt Paulus dat... Als wij echt uit deze genade leven, dan breekt ons hart wagenwijd open voor al onze naasten, om hen met ons te laten delen in dit Goddelijke aanbod! En dat is zo’n eenvoudige zaak, als wij er maar niet ingewikkeld mee omgaan. Want er staat heel duidelijk bij dat niet wij onze naasten moeten opvoeden, maar dat Hij Zelf ons allemaal wil opvoeden! Dat betekent, dat, als wij als gelovigen ons door Hem laten opvoeden, zodat we de goddeloosheid en wereldse begeerten gaan verzaken, we dan eindelijk gaan openstaan voor het belangrijke, wat we tot nu toe nog steeds zo verzaakten, namelijk om alle anderen om ons heen mee te nemen in dit opgevoed worden door God! Als we ophouden om onze naasten over het Koninkrijk van God te beleren en daardoor te belasten met zaken die niets of weinig met God te maken hebben, maar laten zien hoe heerlijk het is om leerlingen van de Allerhoogste te zijn, dan raken we verrukt als we zien hoe God Zelf ons, met vele anderen, reinigt tot een volk dat Hem toebehoort en zullen we, samen met ontelbare anderen, volijverig zijn in de werken die we dan niet meer zelf voor Hem hoeven te verzinnen, maar die Hij ons te doen geeft tot zinvolle opbouw van Zijn Rijk!