Er is een heel oud spreekwoord dat zegt: ‘Nood leert bidden’. Een nare werkelijkheid, want heel vaak is het toch maar zo dat we alleen bidden, als we zelf geen oplossing meer kunnen vinden. God is dan alleen maar een hulp voor moeilijke gevallen: ‘Je kunt toch God niet overal bijhalen!’ Maar God wil bij alles van ons leven betrokken zijn en we schijnen dat maar niet te willen aanvaarden. Daarom komen we steeds weer voor allerlei schijnbaar onoverkomelijke problemen te staan, opdat we zullen leren God te vragen. Helaas zijn we zo eigenwijs geworden, dat we buiten God om naar oplossingen blijven zoeken en we noemen ons dan niet goddeloos, maar optimist. Als we de eerste boeken van de Bijbel lezen, dan merken we dat Israël nog niet zo verhard was als wij. Want als er een probleem komt, goed, dan mopperen ze wel, maar ze vragen tenminste nog raad aan Mozes! En Mozes is geen optimist, maar hij roept luide tot de Here en Hij antwoordt! „De Here wees hem een stuk hout.” Eenvoudig hè? Zouden er, als we wat eerder luide tot God riepen, niet veel problemen eenvoudig een oplossing vinden? Maar dan moet onze levensinstelling geheel veranderen! Dan moeten we leren God als onze Koning te erkennen, van de vroege morgen tot de late avond. En God wil ons dat leren. Daarom heeft Hij ons Zijn Woord gegeven, opdat we daaraan zouden gehoorzamen. En wie zich daaraan onderwerpt, gaat ervaren dat Hij, de Here, steeds dichterbij komt. In het gehoorzamen aan het Woord van God, raken we steeds meer verrukt van Hem, Die blijkbaar zo dicht bij ons wil leven. In dat verrukt raken van Hem, gaan we ons steeds meer aan Hem toevertrouwen. En het is in deze groeiende vertrouwensrelatie dat we merken, dat Hij in Christus onze Vader is.