Geduld en hoop horen bij elkaar. Iemand die geen hoop meer heeft, verliest z’n geduld. Omgekeerd, als wij hoop hebben, is het mogelijk om geduldig te blijven. Abraham is voor ons allen wel een voorbeeld van geduld, zelfs al wankelde ook hij wel eens. God had hem beloofd dat hij een groot volk zou worden en toen er geen zoon kwam, heeft hij geprobeerd God een handje te helpen door zelf een oplossing te zoeken in Ismaël (Gen.17: 18). Maar God is niet gediend van onze ijver om zelf waar te maken wat Hij beloofd heeft. Daarom heeft Abraham moeten wachten tot elke menselijke hoop vervlogen was (Rom.4:20).
Zo spoort de schrijver van de Hebreeënbrief ons ook aan om niet te verslappen in het betonen van onze ijver tot het verwezenlijken van de hoop, tot het einde toe. Hoe makkelijk verzandt het geloof in een doffe berusting en hoe weinig is er een werkelijk volharden in de hoop! Daarom hebben wij, die onze toevlucht tot de Here hebben genomen, een krachtige aansporing nodig om de hoop, die God ons door het geloof schenkt, ook vast te houden.
De hoop is te vergelijken met een anker. Waar geen haven was, werd vaak het anker in een klein bootje meegenomen tot achter de zandbanken en vastgemaakt op stevige grond. Met man en macht werd dan het schip over de banken heen getrokken in de veilige beschutting.
Dit voor toen zo bekende beeld heeft de schrijver gebruikt. Zo is Jezus ons voorgegaan in de geweldige overwinning over de dood. Zo is Hij onze hoop, het anker van onze ziel. Als wij, vol vertrouwen in de zekerheid van deze hoop, ons daaraan vasthouden, dan mogen gerust de zwaarste stormen dreigen, want het doel hebben we eigenlijk al bereikt!