Hoewel wij gelukkig niet precies weten hoe God ieder mens zal oordelen, toch laat de Bijbel er wel iets van zien, zoals hier. We lezen dat God door onze werken weet wie we zijn.
Degene, die met God geen rekening houdt, werkt naar eigen inzichten om er zelf beter van te worden, om zoveel mogelijk te profiteren van wat het leven biedt. De mens die wel met God rekening houdt en verlangt om Zijn wil te doen, zoekt niet meer zijn eigen belang, maar verlangt ernaar om mede-arbeider van God te zijn voor Zijn komende Rijk!
De eersten zijn de kouden en de laatsten zijn de heten. Daar tussen zit een heel grote groep mensen: de lauwen.
Dat zijn de mensen die zielerust zoeken zonder Jezus als Heer te willen erkennen. Zij geven ieder het zijne, nadat ze er voor gezorgd hebben vooral aan het hunne niet te kort te komen.
Zij weten stichtelijke woorden te spreken om daarmee de bewondering van anderen voor zichzelf te bewerken. Hun bijbelkennis maakt dat ze meer van hun kennis en dus meer van zichzelf houden dan van de Heiland.
Jezus staat buiten de deur van hun leven, van hun geloofsgemeenschap en ze missen Hem niet en horen Hem niet eens kloppen! Want ze zijn rijk en hebben aan niets gebrek en zij weten niet dat ze in werkelijkheid ellendig, jammerlijk, arm, blind, naakt zijn.
Zij praten genoeglijk over de liefde van God, zonder ooit te beseffen dat God hen vol walging uit de mond spuwt! Zij spreken over God zonder ooit op het spreken van God te letten. Stil, hoor, Hij roept ons bij onze naam! Laten we de deur van ons hart voor Hem openen: „Kom binnen, Here!”