Toen God de mens schiep, in het Paradijs, toen is op dat ogenblik ook de liefde tussen man en vrouw geschapen.
Wat die liefde precies inhoudt kan eigenlijk niemand met zekerheid vertellen. Eén ding is zeker: de begeerte in de relatie tussen man en vrouw is een gevolg van de zonde en zal er dus voor de zondeval niet geweest zijn (Gen.3:16).
Door alle eeuwen heen was het heus niet alleen Plato die dacht over een diepe liefde tussen man en vrouw, zonder dat het begeren daar zo’n dwingende plaats in moest hebben.
Als de apostel Paulus zegt dat de vrucht van de Geest o.a. de liefde is (Gal.5:22), zal hij ook beslist een andere liefde bedoelen dan waar de hele wereld van zingt. Trouwens, direct daarna zegt hij onomwonden: „Want wie Christus Jezus toebehoren, hebben het vlees met zijn hartstochten en begeerten gekruisigd” (Gal.5:24). Al is de liefde dus zo oud als de wereld, in de Bijbel wordt toch ook nog over een andere liefde gesproken. Jezus zegt dat Hij ons een nieuw gebod der liefde geeft en die liefde moet dan gezien worden als een vrucht van de Heilige Geest. Jezus omschrijft deze liefde met: „Gelijk Ik u liefgehad heb” (Joh.13:34). Niet als mensen vanuit een hoge moraal, maar als God ons een gebod oplegt dan zegt Hij: „Want dit gebod, dat ik u heden opleg, is niet te moeilijk voor u en het is niet ver weg... Maar dit woord is zeer dicht bij u, in uw mond en in uw hart, om het te volbrengen” (Deut.30:11;14).
Laten we, nu het vuur ons zo na aan de schenen komt, niet protesteren, maar laten we God danken voor Zijn verlossing: „Mijn Geest zal Ik in uw binnenste geven en (Ik zal) maken, dat gij naar Mijn inzettingen wandelt...” (Ez.36:27)