Wat kunnen wij veel leren van het gebed van David nadat de profeet Nathan de woorden van God tot hem gesproken had.
David is diep onder de indruk van deze woorden. Hij gaat naar binnen en zoekt de stilte om met God alleen te zijn. En daar in de stilte, voor Gods aangezicht, herhaalt hij nog eens alle woorden die de profeet gesproken heeft om ze als het ware diep in z’n hart te laten doordringen. Wat is die grote koning David daar klein voor Gods aangezicht! „Wie ben ik, HERE God, dat Gij mij tot hiertoe gebracht hebt?”
Diep is David er van doordrongen dat het de HERE is die hem tot koning over Israël gemaakt heeft. Nee, het is geen vrome kreet, maar een uiting van echte verwondering in zijn leven.
Wat kennen we eigenlijk nog weinig deze verwondering om wat God in ons leven doet. Zou dat misschien komen omdat we eigenlijk nog maar zo weinig met de woorden die God gesproken heeft in de stilte gaan? Als we de kerk uitkomen wordt op z’n best thuis, onder het genot van een kopje koffie, nog een ‘nabetrachting’ gehouden over de preek. Maar wat zou God Zijn Woord krachtig in ons leven kunnen laten doorwerken als we met Zijn Woorden eens in de stilte gingen, om ze daar met groeiende verwondering en blijdschap en met eerbied voor Gods aangezicht in gebed te overdenken. Verwachten we eigenlijk nog dat God tot ons spreken zal of vinden we een ‘horizontale overdenking’ wel genoeg? Als we geloven dat God tot ons spreekt in de verkondiging, dan mogen we niet rusten voordat we beleven dat we Hem die tot ons sprak, antwoord hebben gegeven. Als we zo de boodschap van God laten doorwerken in ons leven, zal Zijn Woord ons leven nooit meer zonder vrucht laten.