Elia, de man Gods, mocht op de berg Karmel het afgedwaalde volk tot de Here terugbrengen door de afgoden te vernietigen met vuur. God had Zich machtig geopenbaard! Dat heeft Elia mogen beleven. En nu is hij de woestijn ingevlucht om zijn leven te redden. Hoe is dat mogelijk?
Wij willen vaak grote wonderen beleven om daarin ons geloof bevestigd te zien. Maar uit de moedeloosheid van Elia kunnen we leren dat het beleven van wonderen geen garantie is voor de echtheid van ons geloofsleven. Juist als God gezegend heeft, probeert de boze ons van de Here af te trekken, ons in verwarring te brengen door ons op onszelf te richten.
Wat wij nodig hebben, is de ontmoeting met de Here Zelf. Wanneer we naar de omstandigheden kijken, raken we ontmoedigd, net als Elia (1Kon.19:4).
Maar God openbaart Zich in Zijn grote liefde aan Elia, zodat zijn blik weer op Hem gevestigd wordt. En ook dan zien we weer dat God niet te vinden is in de sterke wind, in de aardbeving of in het vuur; God is niet te vinden in wat wij geweldig grote dingen noemen, maar in het suizen van een zachte koelte. Dat betekent dat we de stilte moeten zoeken, als we de Here willen ontmoeten.
We moeten er de tijd voor nemen Hem lief te hebben en dat kan niet als we druk met onszelf bezig zijn.
Wanneer God tot Zijn heerschappij komt in ons leven, blijven vaak de omstandigheden wel dezelfde, maar ze komen in een ander licht te staan. De problemen zijn er nog wel, maar díe bepalen ons leven niet meer maar Gòd, die altijd weer op een vaak zo verrassende manier voor de uitkomst zal zorgen (1Kor.10:13).