Het volk Israël had zich geheiligd om de HERE bij de berg Sinai te ontmoeten. Het is dan ook geen wonder dat iedereen diep onder de indruk was van de donderslagen, de bliksemstralen en het geluid van de bazuin, waarin God Zich aan hen openbaarde op de rokende berg. Natuurlijk hadden ze allemaal wel eens een fiks onweer meegemaakt, maar als dit natuurgeweld plaatsvindt precies op het moment dat God zal gaan spreken, dan wordt het beangstigend! Daarom is het heel begrijpelijk dat het volk liever op een afstand bleef en aan Mozes vroeg om maar alleen met God te spreken. Ze konden de nabijheid van God niet verdragen, uit vrees te moeten sterven. Bij ons is het vaak precies omgekeerd. Wij zouden nu eindelijk wel eens iets van God willen ervaren: een teken vanuit de hemel! Er is zoveel vrees en angst in de wereld, maar van de vreze des HEREN is niet veel overgebleven. Daarom is er juist zo onbeschrijfelijk veel angst. Een werkelijke ontmoeting met God, zoals Israël in de Sinai had, zou ons van veel angst verlossen. Immers, steeds wanneer God de mens ontmoet, zegt Hij: „Vrees niet”! Al zou het ons aanvankelijk beangstigen, de ontmoeting met God zou, door vele beproevingen heen, ons weer leren Hem te vrezen: kinderlijk ontzag voor Hem te hebben. En wie leert om kinderlijk ontzag voor God te hebben, gaat het wonder beleven dat de lust tot zondigen hem vergaat. Zonder de vreze des HEREN, regeren zonde en angst in ons hart in plaats van Zijn vrede.
Jonge mensen blijken het praten over de „vreze des HEREN” te verafschuwen wanneer het slechts een aangeleerd gebod van mensen is (Jes.29:13), maar wanneer ze echt iemand vanuit de vreze des HEREN zien leven, willen ze ook graag gaan luisteren!