Er zijn mensen die zich oprecht afvragen hoe het mogelijk was dat het volk Israël zo diep kon zondigen door een gouden kalf te maken.
Toch is het heus niet zo vreemd. Want de meesten van ons doen ook aan ‘gouden kalfsdienst’!
Toen Mozes, die als enige het echte contact met God had, veertig dagen lang wegbleef, ontstond er onrust bij het volk: ze wilden nú een god hebben die hen leiden zou! Nadat ze er eerst grote offers voor gebracht hadden, maakten ze een heel mooi beeld en toen het klaar was, zeiden ze: „Dit is uw god, Israël, die u uit het land Egypte heeft gevoerd” (32:4b).
Of je dat nu tegen een mooi gouden kalf zegt of tegen de christelijke leer... het is allemaal afgodendienst. Ja, zelfs de Bijbel is vaak een gruwelijke afgod geworden, de Bijbel is geen God, maar de God van de Bijbel is Heer!
Israël had hierin zwaar gezondigd en terecht wilde God het volk verdelgen. Maar Mozes is voor hen in de bres gesprongen: „Maar nu, vergeef toch hun zonde - en zo niet, delg mij dan uit het boek dat Gij geschreven hebt” (32:32).
Zijn er onder ons nog zulke priesters die bidden om vergeving voor de zonde van anderen? Priesters die hun leven daar voor willen inzetten?!
De legerplaats was te zondig geworden om daar een ontmoeting met God te hebben. Daarom bouwde Mozes een tent ver buiten de legerplaats om daar, voor het volk Israël, God te ontmoeten. Wat een priesterlijk hart! Daar, in die tent ver buiten de legerplaats, kon Mozes voor Gods aangezicht pleiten voor de mensen in de legerplaats!
Wat heeft ons verworden Christendom behoefte aan zulke tentenbouwers!