Dit schriftgedeelte beeldt het Evangelie wel op heel kernachtige wijze uit! Hier lezen we wat een groot zondares allemaal deed om uit te drukken, hoe groot het berouw was over haar zonden, waarmee ze de Here verdriet had gedaan. Ze bekommerde zich er niet om dat ze als vrouw in een bijeenkomst van mannen was, hetgeen in die dagen als zeer onbehoorlijk gold. Haar zondebesef dreef haar naar Jezus toe en ze beleed haar zonden in het openbaar. Ze vroeg zichzelf niet af wat haar omgeving er van zou vinden.
Is het verwonderlijk dat Simon de Farizeeër zich ergerde aan haar houding? Hij had Jezus niet lief met heel zijn hart, omdat hij nog geen vergeving van zijn zonden had ontvangen, ook al kende hij Jezus wel.
Is dit niet een beeld van onszelf? Moeten we niet toegeven, dat we het gedrag van deze vrouw wel wat overdreven vinden? Wanneer we niet gaan beseffen hoeveel Jezus heeft geleden om ons vrij te maken van onze zonden en gebondenheden, dan zullen we hoogstens spijt hebben over de gevolgen van onze zonden. Ons hart blijft koud onder het schuldbelijden, wanneer we niet zien dat we Hem, die onze zonden in Zijn eigen Lichaam op het vloekhout heeft gebracht (1Pet.2:24a), verdriet hebben gedaan.
De Here woont bij de verbrijzelden van hart en bij de nederigen van geest (Jes.57:15b). Wie dit ervaart, kan alleen nog maar met een verbroken hart neerknielen aan de voeten van Hem, die alles voor ons volbracht heeft aan het kruis. Hoe meer we beleven dat we er weinig van terechtbrengen, des te meer gaan we inzien dat we Jezus nodig hebben. En in dat besef gaan we steeds meer naar de realiteit van Zijn liefde verlangen.