Het gaat in dit gedeelte niet om de betekenis van het brand-offer zèlf (zie daarvoor Lev.1:1-17), maar om de dienst van de priesters bij het brandoffer.
Het brandoffer moest dag en nacht in rook opgaan, God tot een liefelijke reuk (Lev.1:9). Het vuur, eenmaal ontstoken bij de inwijding van de tabernakel, moest voortdurend blijven branden (6:13) en de priesters moesten het in gehoorzaamheid brandende houden.
Maar bij de inwijding van het priesterambt (Lev.9), toen de heerlijkheid des Heren aan het gehele volk verscheen, werden twee zonen van Aäron zo enthousiast dat ieder zijn vuurpan nam en daar vuur in deed met reukwerk erop, om dit, voor het aangezicht van de Here, in rook te doen opgaan. Vanuit de blijdschap van hun hart, gedreven door grote ijver, kwamen ze op dat idee. Maar God had het hun niet geboden! Dit was vreemd vuur, vuur dat niet in opdracht van God ontvlamd was en dat is voor God iets gruwelijks! (Lev.10:1-5)
God heeft geen behoefte aan vuur dat we op ons eigen houtje ontsteken! Hij vraagt ook niet om menselijk enthousiasme en ijver van het vlees.
Eerst was er grote vreugde toen God Zelf het brandoffer, dat op het altaar was neergelegd, met vuur vanuit de Hemel verteerde. Het volk juichte en wierp zich op het aangezicht (Lev.9:24). Maar Nadab en Abihu doofden de hemelse blijdschap door met een eígen inbreng God te gaan dienen.
God heeft op de Pinksterdag Zijn heerlijkheid geopenbaard door neer te dalen met vuur vanuit de hemel (Hand.2:1-13).
Als wij onze priesterlijke opdracht verstaan, zal het Pinkstervuur blijven branden, maar al het eigen enthousiasme en de inbreng van eigen vuur zal Gods toorn wekken en ons verteren, net als de zonen van Aäron!