Er staat wel „maar wie de Here verwachten, putten nieuwe kracht”(Jes.40:31a), maar we lezen toch dat Jezus ook wel eens vermoeid was (Joh.4:6)!
Hier lezen we dat Jezus Zich terugtrok uit het Joodse land en dat Hij naar de omgeving van Tyrus en Sidon ging. Daar wilde Hij alleen zijn, alleen met Zijn discipelen en met Zijn hemelse Vader. Maar ook daar werd Hem geen rust gegund.
Als de Kananese vrouw Hem nadert, heeft Hij geen aandacht voor haar en antwoordt haar niet. Het lijkt wel of de discipelen zich het lot van deze vrouw meer aantrekken: „Here, zend haar weg”. Ze hadden haar immers zelf ook wel weg kunnen sturen? Kennelijk willen ze hiermee zeggen dat de Here naar haar moet luisteren, want Jezus antwoordt met: „Ik ben slechts gezonden tot de verloren schapen van het huis Israëls”. De vrouw laat zich echter niet zomaar afwijzen. Het is dan ook beslist niet zonder reden dat Jezus later tegen haar zal zeggen: „Groot is Uw geloof!”
Hoe zwak en onzeker is daarbij ons geloof! Wat is er vaak weinig aanhouden in ons gebed! Of we slaan door naar de andere kant en blijven fanatiek doorgaan in het gebed, tegen alles in.
Maar bij deze vrouw was geen sprake van fanatisme. Ze wist precies haar plaats. Ze wist kennelijk hoe groot de liefde van God is. Onwankelbaar bleef haar vertrouwen, ook na deze duidelijke afwijzing van Jezus.
In de Bijbel lezen we maar over weinig mensen die vanuit hun priesterlijk geloof ‘nee’ durven zeggen tegen God.
Het zullen ook altijd slechts de mensen met een priesterlijk hart zijn die ‘nee’ kunnen zeggen tegen God, zoals Mozes ten behoeve van het volk Israël, dat zo zwaar tegen God gezondigd had en zoals deze Kananese vrouw, ten behoeve van haar kind.
Ja, God verhoort het gebed van een priesterlijk hart altijd!