Hoe dichter zij de overweldigend grote vijand naderden, hoe moeilijker het werd om met een lied in het hart verder te gaan. De avond daarvoor was er nog echt geloof, maar als je voor de feiten staat, is het heel wat moeilijker om te blijven vertrouwen. Koning Josafat beseft dat heel goed en daarom treedt hij naar voren en spreekt tot het volk deze geweldige woorden, die wij als tekst voor vandaag in ons hart willen griffen: „Gelooft in de Here, uw God, en gij zult bevestigd worden, gelooft in Zijn profeten en gij zult voorspoedig zijn”. Dat is een hart onder de riem steken, opdat het geloof niet bezwijken zal als straks de vijand met al zijn indrukwekkendheid zichtbaar wordt. Maar koning Josafat liet het niet bij woorden. Hij stelde mannen op... die de Here een lied zongen en Hem loofden, in heilige feestdos, terwijl zij vóór de bewapenden uittrokken en zeiden: „Looft de Here, want Zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid”!
Wat is dit? Fanatisme...? Waanzin? Neen, dit is de grote uitdaging van het geloof, om, als duisternis en vijandschap ons overweldigen, op de Here te vertrouwen en ondanks de neiging om naar eigen inzichten te gaan handelen, eenvoudig te doen wat God zegt. Dit is nu: het in gehoorzaamheid wagen met Hem.
Hoe vaak zegt de Bijbel niet: „Op het ogenblik dat zij de jubel en de lof aanhieven” ...vielen de muren van Jericho (Jozua 6:20); werden de Ammonieten en de Moabieten verslagen (2Kron. 20:22); gingen alle deuren van de gevangenis open en de boeien van allen raakten los (Hand. 16:25,26)! Zou er nú ook niet meer bevrijding zijn als we God vaker de lof zouden toezingen, zelfs als het heel erg donker wordt?