Ze zijn er altijd geweest: mensen die niet en mensen die wel in de opstanding uit de doden geloven. Over de mensen die er niet in geloven zijn we gauw uitgepraat. Ze zijn meestal materieel ingesteld en geloven alleen in een leven hier op aarde en daarna is het afgelopen. Maar de mensen die zeggen dat ze in de opstanding geloven, zijn zeker weer in twee groepen te verdelen: namelijk degenen die deze leer onderschrijven, maar er verder geen raad mee weten en degenen die hun geloof in de opstanding zo reëel beleven dat hun hele leven hier op aarde er door bepaald wordt.
In het geloofsleven gaat het niet om theorieën, maar om de praktijk. Mensen die theoretisch in de opstanding geloven zijn er genoeg, maar er zijn maar weinigen die door dit geloof bezield worden. Vandaar dat er zoveel beklagenswaardige Christenen zijn, zoals Paulus hen noemt. Zulke mensen hebben zich een ‘onze lieve Heer’ geschapen om hun religieuze gevoelens te bevredigen: niet anders dan een veilig stellen van een eigen gekozen levensdoel.
Maar wie gelooft dat er een opstanding uit de doden is en door dat geloof zijn leven laat bepalen, die heeft geen vrees voor de dood. Hij weet dat God, die Schepper van Hemel en Aarde is, niet alleen God is over ons aardse bestaan. Hij is de God van Abraham, Isaak en Jakob toen zij op aarde waren, maar Hij is ook hun God gebleven ná hun sterven: „Hij is niet een God van doden, maar van levenden”, zegt Jezus (:33). Jezus is Degene die voor allen die op Hem vertrouwen, als Eerste opstond uit de doden, op Paasmorgen.
Wie zo geleerd heeft in leven en sterven op Hem te bouwen, kan tot in eeuwigheid niet meer beklagenswaardig zijn!