Simeon verwachtte in Jeruzalem de vertroosting van Israël. De Heilige Geest had hem gezegd dat hij niet zou sterven, voordat hij de Christus zou hebben gezien. En Simeon leefde toe naar het ogenblik dat dat inderdaad zou gebeuren. Hij legde deze ‘Godsspraak’ niet achteloos naast zich neer. Nee, hij zag uit naar deze voor hem zo belangrijke gebeurtenis.
Simeon wist dat hij, als hij eenmaal de Christus gezien had, zou sterven. Hij vreesde de dood niet, want hij was rechtvaardig en vroom, zodat hij niet bang hoefde te zijn voor het oordeel van God.
Simeon was geen eigenwijs man. Er staat van hem geschreven: „En hij kwam door de Geest in de tempel”. Simeon liet zich van dag tot dag en van uur tot uur leiden door de Heilige Geest.
Misschien is hem dit wel eens zwaar gevallen. Misschien wilde hij wel eens een eigen gekozen weg gaan. Maar de weg die de Heilige Geest aanwijst, is de weg waarvan God wil dat wij hem gaan en waarop wij Zijn heerlijkheid zullen zien! Het is niet altijd een gemakkelijke weg, maar deze weg brengt ons de vervulling van Gods heilige beloften.
Wat blijkt dat weer in deze geschiedenis!
Toen Simeon het kindje Jezus in zijn armen had, loofde hij God: „Nu laat Gij, Here, Uw dienstknecht gaan in vrede, want mijn ogen hebben Uw heil gezien”. God heeft dit heil bereid voor alle volken. Dit heil, Jezus, is een Licht voor hen die in het duister wandelen. Een Licht, een grote Troost, een heilige Zekerheid, dat hun schuld is weggenomen. Want Jezus is het volmaakte Lam dat de zonde wegneemt van allen, die op Hem hun hoop gevestigd hebben.