Als God zegt dat je je naaste moet liefhebben en je weet wat God met liefhebben bedoelt, dan kun je misschien jezelf het beste rechtvaardigen door de interessante vraag te stellen: „En wie is mijn naaste?” Zijn de mensen in de noodgebieden van de wereld mijn naasten of is mijn buurman het eigenlijk meer? Er zijn veel mensen die graag bidden voor de arme slachtoffers van oorlogen en rampen. Dat is natuurlijk ook heel erg belangrijk, maar waarom hebben we vaak veel meer moeite om te bidden voor onze buurman?
Het is inderdaad veel gemakkelijker om te bidden voor mensen die helemaal aan de andere kant van de wereld zijn, dan voor je buurman. Want als je voor de eersten bidt, kun je vaak niet meer doen dan het overmaken van een gift. Maar als je werkelijk voor je buurman gaat bidden, dan kan het wel eens gebeuren dat je de opdracht krijgt je voor hem te gaan inzetten. Het kan gebeuren dat God door je gebed voor mensen aan de andere kant van de wereldbol hen tot je naasten maakt. Maar dan kan je onmogelijk in Nederland blijven want dan vind je geen rust voordat je je leven voor hen inzet!
Daarom is de vraag: „Wie is mijn naaste?” een verkeerde vraag. Trouwens, Jezus geeft in deze gelijkenis daar ook geen antwoord op! Naar menselijke maatstaven waren het de priester en de leviet die de naasten van deze beroofde Jood hadden moeten zijn. Maar dezen dachten aan zichzelf en wilden zich liever niet verontreinigen. Hun positie was hun meer waard dan het tonen van barmhartigheid!
Jezus maakt het ons hier duidelijk: We zijn pas de naaste van iemand als we ons, om Jezus’ wil, over hem ontfermen...