In bovengenoemde tekst roept Paulus zijn (geestelijk) kind Timoteüs op om krachtig te zijn in de genade; hij zegt het zelfs als een bevel!
Als God ons een geest van kracht, bezonnenheid en van liefde heeft gegeven (2Tim.1:7), waarom is de Gemeente van Christus dan vaak zo krachteloos? Waarom is er dan van de liefde onderling zo weinig te zien? En als we eerlijk zijn tegenover onszelf, moeten we dan niet erkennen dat we vaak moedeloos zijn en twijfelen omdat we niets van Gods kracht en liefde in ons leven bespeuren? Hoe komt dat toch?
Is het zo dat we het geheim van de overgave, van het ons geheel aan Hem toevertrouwen, niet meer kennen?
We durven niet meer met alle vezels van ons bestaan afhankelijk te zijn van Hem. Daarom gaan we het zoeken in de uiterlijke eenheid en proberen op deze wijze ons waar te maken in deze wereld. We zoeken het in machtige organisaties en handhaven daarbij onszelf. Van een innerlijke verandering kan daarbij dan geen sprake zijn. Maar Paulus, de man van wie zoveel kracht uitgaat in de Gemeenten, wist hoe zwak hij in zichzelf was. Voor hem is Gods genade genoeg. Hij roemt in zijn zwakheid, opdat de kracht van Christus over hem kome. Maar waar zouden wij de moed vandaan halen, te erkennen dat wij in onszelf niets zijn? Dat is alleen maar mogelijk als we ons vertrouwen volkomen op Hem gesteld hebben. Wanneer wij de moed hebben in alle verzoekingen en problemen te roemen in Zijn genade, dan zal God Zich zeker in ons als de Sterkere betonen. Wat zullen we dan een bemoediging zijn voor de wereld om ons heen, om zich, net als wij, aan Jezus over te geven!