Meestal lezen we maar een kort stukje, maar wat zouden we uit dit prachtige gebed van Daniël kunnen overslaan? Bij het lezen van dit gebed gaan we immers verstaan waarom Daniël een zeer bemind man was! Daniël was, bij de val van Jeruzalem, in ballingschap naar Babel gevoerd en daar bestudeerde hij de profetische woorden van Jeremia, die een tijdgenoot van hem was. Jeremia schreef dat de ballingschap zeventig jaar zou duren. Dit was voor Daniël genoeg reden om een tijd van gebed en smeken tot God te hebben, in vasten en in zak en as (dat is rouwend). In het besef dat het de zonden van Israël waren die al deze rampspoed veroorzaakt hadden, deed Daniël schuldbelijdenis, niet alleen voor zichzelf, maar voor het hele volk. Omdat Daniël zo’n priesterlijk hart had, werd hij voor God tot een zeer bemind man!
In het lezen van de Bijbel komen we tot de ontdekking dat alle Godsmannen niet aan zichzelf dachten, maar bereid waren om voor het hele volk op de bres te staan.
God kan alleen spreken tot mensen die de Geest van Zijn Zoon bezitten. De Heilige Geest kan geen woning maken in harten van mensen die alles voor zichzelf zoeken. Daarom zijn er vandaag de dag nog maar zo weinig zeer beminde mannen.
Ik geloof niet dat Daniël van nature een bemind man was. Ik denk dat hij dat juist door alle beproevingen van het leven heen is geworden, omdat hij daarin leerde niet zichzelf te beklagen, maar zich voor God te verootmoedigen.
Verootmoediging kan in ons een priesterhart wekken. En wanneer we, verlost van de consumptiegeest, priesterlijk bereid worden om de zonde van ons, van de kerk, van de hele wereld voor God te belijden, dan zal Hij opnieuw spreken met kracht, in antwoord op ons roepen!