Het doen van Gods wil is onlosmakelijk verbonden met het liefhebben van de Here.
Wanneer we God echt liefhebben, verlangen we om naar Zijn wil te leven.
Daarom staat er ook op vele plaatsen in de Bijbel geschreven dat God Zijn wetten in de harten van mensen legt als Hij zich over hen ontfermt. Nooit legt God Zijn schepsel lasten op die hij niet kan dragen.
Wanneer wij de innige gemeenschap met God, die Hij ons opnieuw geschonken heeft door het volbrachte werk van Jezus aan het kruis, kwijtraken, wordt het houden van Gods geboden een ondragelijke last terwijl het in de gemeenschap met God werkelijk een lust is! Want Gods geboden zijn wijs en goed.
Wanneer dus het houden van Gods geboden tot een last is geworden omdat we door onbeleden zonden de kostelijke gemeenschap met de Here zijn kwijtgeraakt, dan is de enige weg om weer de vreugde van de wet te beleven, terug te keren tot Hem in een ware verootmoediging en schuldbelijdenis. Wanneer we dat niet doen, gaan we een koehandel drijven met Gods wil. Dan verontschuldigen we ons door te zeggen dat we ‘maar mensen’ zijn en we vergeten dan dat God ons alleen in Christus naar Zijn beeld en gelijkenis geschapen heeft! Dan maken we onszelf en elkaar wijs dat God het al goed genoeg zal vinden als we ons best hebben gedaan, ook al brachten we er niets van terecht. Deze duivelse influistering heeft de kerk in haar getuigenis krachteloos gemaakt! Maar als wij weer de gemeenschap met de levende Heer gaan zoeken in ons leven, onder het belijden van deze schuld, zal de liefde voor Gods gebod weer gaan herleven en ons getuigenis weer helder zijn.