Wij horen tegenwoordig veel klagen over het krachteloze Christendom. En terecht! Vele Christenen kunnen dit niet verdragen en doen mee aan allerlei heel humane projecten. Door je uit medemenselijkheid hiervoor in te zetten, kun je bovendien je eigen problemen zo heerlijk verdringen! Maar laten we toch in ’s hemels naam onder ogen durven zien dat de wezenlijke opdracht van de Gemeente op aarde praktisch verwaarloosd wordt! Velen weten zelfs niet eens meer wat de wezenlijke opdracht van de Gemeente is, omdat zij zèlf deze boodschap niet meer hoorden: „Bekeert u, want het Koninkrijk der hemelen is nabijgekomen!”(Matt.4:17).
Wanneer wij als Christenen de Here niet meer van harte liefhebben, zo, dat Hij ons alles in al is, dan wordt het een uur van grote benauwdheid als iemand ons vraagt wat Jezus voor ons betekent! Hoevelen van ons schamen zich niet om van Hem te vertellen in hun naaste omgeving! We geven liever wat van onze overvloed aan de zending of helpen de ‘achtergebleven gebieden’ mee te doen in onze verziekende cultuur, gelovende in een suikerzoete god, dan dat we ons zouden inzetten met gebed en vasten voor onze buurman, zodat hij Jezus als zijn Heiland mag vinden, opdat hij niet verloren zal gaan.
De spreukendichter was een wijs man, niet wijs in eigen ogen, maar wijs voor God. Hij vertelde, al zovele honderden jaren geleden, hoe het komt dat de gelovigen geen kracht meer hebben! Het is waar, we zeggen liever gemakshalve: „Zie wij wisten dit niet”, dan dat we hen, die ten dode gegrepen zijn, van Jezus zouden vertellen! En een ieder die zich hierin slap betoont, zal geen kracht ontvangen in het uur van benauwdheid!