Deze woorden in het Oude Testament zijn natuurlijk in de eerste plaats gericht tot het volk Israël, maar ook tot ons, want wij zijn eigenlijk een Joodse sekte vanuit de heidenen toegevoegd (Ef.2:12,13).
Dit woord is overigens wel bijzonder actueel! Ook veel priesters van nu doen Gods Wet geweld aan, zelfs al wordt die iedere zondag voorgelezen. Tussen heilig en onheilig, tussen rein en onrein wordt geen onderscheid meer gemaakt. Een dag van rust om God, meer dan op andere dagen mogelijk is, te verheerlijken bestaat niet meer! Desondanks wordt er gepredikt: „Zo spreekt de Here!”, doch niet de Here maar het eigen hart heeft gesproken (13:2).
Ondanks dit gruwelijk gedrag van hen die zich toch Gods kinderen noemen, heeft God Zich nog niet van hen afgewend. Zijn ogen gaan zoekend rond of Hij iemand kan vinden die voor Zijn aangezicht op de bres zou kunnen staan ten behoeve van het land, zodat Hij het niet zal verwoesten.
Zijn er dan geen priesters meer naar Gods hart? Zoekt Hij dan werkelijk tevergeefs? Dan zal Gods gramschap over ons worden uitgestort: het vuur van Zijn verbolgenheid zal ons verteren! Er zijn mensen die dan zeggen: ‘Gelukkig niet over mij!’ Misschien hebben Gods ogen even vragend op hen gerust of zij voor Hem op de bres zouden willen staan, maar ook in hen heeft Hij niemand gevonden die Hij kon gebruiken. Maar de hemel zij geprezen! Hij heeft wèl iemand gevonden! „Zie, hier ben ik, om Uw wil te doen, o God”(Ps.40:8).
Wat een zegen dat Jezus niet aan Zichzelf heeft gedacht. Niet voor Zichzelf, maar voor ons is Hij op aarde gekomen en terwille van ons is Hij voor Gods aangezicht op de bres gaan staan.