Als we dit gedeelte aandachtig lezen, merken we dat God met een zekere mildheid oordeelt over Zijn volk dat het levende contact met Hem is kwijtgeraakt. Immers, Hij zegt dat Hij wonderlijk en wonderbaar met hen gaat handelen. Overigens is de dorheid van het geloof hier wel heel scherp getekend: de harten zijn koud en het ‘geloof’ bestaat slechts uit woorden. Het ontzag voor God is vaak alleen aangeleerd door vader en moeder: ‘Denk eraan, God ziet alles!’ Echt ontzag voor God kan er alleen zijn in de reële relatie met God Zelf.
Wat is er dan voor in de plaats gekomen? God Zelf gaat de enorme afgod ‘Wijsheid’ afbreken. Steeds lezen we in de Bijbel dat de wijsheid van de mensen de grootste hindernis is om werkelijk gemeenschap met God te hebben. In het Paradijs was het al de begeerte om eigen-wijsheid te bezitten die de mens deed zondigen.
Maar wie God werkelijk heeft leren kennen, heeft er geen behoefte aan om eigen-wijs te zijn, want als we in wijsheid tekort schieten, mogen we Hem erom vragen en Hij zal het ons geven, zonder verwijt (Jak.1:5). En als we echt met God wandelen, is het dan niet heerlijk om Hem alles te vragen? Maar wanneer we God kwijt zijn, is er het verlangen om ‘alles zelf te doen’. Dan doen we alsof we van alle dingen verstand hebben en beweren we wijs te zijn. Maar God verlangt ernaar om ons weer terug te winnen. En wij zullen pas weer echt naar Hem uitzien en alle afgoderij afzweren als God eerst al onze wijsheid en verstandigheid te niet gedaan heeft. Zou dat niet een wonderlijk en wonderbaar handelen zijn? Voor hen die op die drempel staan is het benauwend, maar voor hen die over deze drempel gingen, was het bevrijdend!