Wat een rust moet het telkens weer voor Jezus en Zijn discipelen zijn geweest, als zij met elkaar in een scheepje op het meer van Galilea waren. Geen hongerige scharen en geen Farizeeën en Schriftgeleerden die er altijd weer op uit waren om Jezus te vangen in hun strikvragen. Maar op het meer van Galilea dreigt altijd een ander gevaar. Als de wind maar een beetje draait, kan die ineens, tussen twee bergen door geperst, tot een hevige storm worden.
Zo ook nu. Eerst was het heel rustig en Jezus valt in slaap. Een heel vredig tafereeltje. Maar dan steekt er plotseling zo’n gevaarlijke storm op, die in een paar minuten het water van dit diepe meer hoog opzweept! De discipelen zijn vissers, ze kennen de gevaren van het meer. Maar nu raken ze echt in nood. Wat moet deze storm hevig zijn geweest: „Meester, Meester, wij vergaan!”
Vreemd dat de storm en de overslaande golven Jezus niet gewekt hebben. Maar het roepen van Zijn discipelen in nood wekt Hem wel! Hij staat op en bestraft de wind en de wilde wateren...„Wie is toch deze?”
Er moeten een heleboel werelden zijn waar wij helemaal geen weet van hebben. Jezus bestraft de natuurelementen en zij gehoorzamen Hem. Maar Hij zegt ook tegen Zijn volgelingen: „Indien gij een geloof hadt als een mosterdzaad, gij zoudt tot deze moerbeiboom zeggen: Word ontworteld en in de zee geplant, en hij zou u gehoorzamen”(Luc.17:6).
Wijzen wij deze dingen af omdat we alleen aanvaarden wat ons ‘verduisterde’ verstand kan bevatten? Wie hervormd is door de vernieuwing van zijn denken (Rom.12:2), kan alleen maar zeggen: waar is toch mijn geloof (:25)?!