We zijn misschien nauwelijks bekomen van het onthutsende woord van gisteren als we nu weer van de apostel Petrus een zelfde taal horen! Hij zegt ons dat we deel hebben gekregen aan de Goddelijke natuur, dat we ontkomen zijn aan het verderf dat in de wereld is!
Hoe weinig hebben we deze boodschap gehoord en hoe weinig hebben we daarom de behoefte gevoeld of geloof gehad om met betoon van alle ijver, ons uit te strekken naar al de deugden genoemd in vers 5-7, die Paulus ziet als de vrucht van de Geest (Gal.5:22). Petrus verwacht dat deze vrucht van de Geest niet alleen bij ons aanwezig is, maar zelfs overvloedig zal zijn, zodat we een vruchtbaar leven voor de Here zullen leiden! Bij wie de vrucht van de Geest niet aanwezig is, zegt Petrus, die is verblind in zijn bijziendheid, daar hij de reiniging van zijn „vroegere zonden” heeft vergeten (:9). Omdat hier staat „vroegere zonden”, begrijpen we dus dat reiniging hier ook bevrijding inhoudt. Maar wie de verborgen omgang met God niet meer zoekt, wie op zichzelf gericht raakt, die wordt ook bijziende, kortzichtig, en verliest de wereld omspannende roeping en verkiezing uit het oog!
Wat een geweldig perspectief biedt ons toch de Boodschap van Jezus’ verlossing! Wat een enorme opdracht is ons toevertrouwd! Paulus zegt: „Indien dan nog ons Evangelie bedekt is, is het bij hen die verloren gaan” (2Kor.4:3). Maar ieder die Jezus als zijn Heiland kent, gaat er steeds meer naar verlangen om Zijn roeping en verkiezing te bevestigen. Dan raken we los van alles wat deze wereld biedt. Wie zo leert leven, zal nimmer meer struikelen!