Toen Eliab, de oudste zoon van Isaï, binnenkwam, was Samuël zo onder de indruk van zijn verschijning dat hij wel moest denken dat deze man hun koning zou worden. Maar gelukkig had de Here gezegd: „Wie Ik zal aanwijzen, zult gij voor Mij zalven”. Samuël was een dienstknecht van God en had van jongs af aan leren luisteren. Gelukkig maar, anders was er een grote fout gemaakt. Wie vertrouwt op eigen inzicht kan daarin soms heel voorspoedig lijken maar is dan voor het Koninkrijk van God een misleidend gevaar! Want zulke mensen leren nooit te luisteren naar wat God zegt. Zij volgen de stem van hun eigen geweten (Ez.13:1-3).
Nu was Samuël, behalve een dienstknecht van God, ook een heel gewoon mens.
Toen hij Eliab zag aankomen, was hij er van overtuigd dat deze de koning van Israël zou zijn (:6). Maar al was hij er nog zo zeker van, hij bleef luisteren naar wat de Here hem te zeggen had. En God zei hem iets waar wij ook heel veel van kunnen leren: „De mens ziet wat voor ogen is, maar God ziet het hart aan”. Het verborgene van het hart kan een ander niet zien! Alleen God weet de diepste roerselen van ons hart.
Isaï had acht zonen, maar David scheen in de ogen van zijn vader helemaal niet voor het koningschap in aanmerking te kunnen komen, want hij moest gewoon bij de schapen blijven. Als een zoon van Isaï koning zou worden, dan moest het één van de zeven zijn... Isaï had ook nog niet geleerd naar God te luisteren en volgde nog steeds de stem van zijn eigen hart. Gelukkig had God nog een Samuël!
Zijn wij bereid ook zo stil te worden dat het spreken van God belangrijker wordt dan de vanzelfsprekendheid van ons eigen denken?!