De godsdienst raakt weer aardig ‘in’ in onze tijd.
Allerlei mensen dragen christelijke- en satanskruisen. Popgroepen zingen liedjes over Jezus en in serieuze pogingen om lief voor elkaar te zijn, lijken ze meer op navolgers van Christus dan veel officieel kerkelijken.
We kunnen onze ogen opheffen naar een blauwe hemel en vol aanbidding zeggen hoe groot we God wel vinden; we kunnen Hem herkennen in de donder en de bliksem, maar verwachten we werkelijk dat Hij ons leiden zal, dat Hij ons zal zeggen wat wij moeten doen? Of maken we het mooiste wat we zelf bedenken kunnen tot ‘Goddelijke gedachten’ en worden de woorden uit de Bijbel die ons toevallig wèl aanspreken ineens de Stem van God?
Wie echt gelooft dat God een Vader is voor Zijn kinderen, die houdt het niet meer uit in ‘t dorre gedoe van alle godsdienstigheid, maar gaat zelf naar Hem op zoek, in de stilte van het moegestreden hart!
Kerkgebouwen mogen voor miljoenen gebouwd worden, jongeren mogen dappere acties ondernemen voor vergeten groepen, maar voor degenen die God ernstig zoeken, wordt hierdoor de honger naar Hem niet gestild. Dan groeit diep in ons hart het besef dat stunts en activiteiten geen leven kunnen wekken. Er ontstaat in ons hart een gebed: „Wees ons genadig Here, wees ons genadig!” Geen bijbeltekst over vergeving kan ons dan nog troosten. Bij het lezen van de Bijbel groeit wel meer hoop op genade! Want wie Hem zoekt, blijft hopen en blijft wachten tot Hij Zèlf troost. Eén woord van de God aller vertroosting is dan genoeg om alle ellende achter je te laten, is genoeg om vol vreugde bergen te gaan verzetten in geloof en gehoorzaamheid aan Hem!