Het is haast onmogelijk om alleen dit stukje te lezen zonder het voorafgaande. Wie de gelegenheid heeft, moet beslist het hele hoofdstuk lezen! Wat een heerlijk gebed van koning Salomo en wat kunnen we daar veel van leren! Als Salomo het gebed beëindigd heeft, waarbij zijn handen naar de hemel uitgebreid waren, dan staat hij van zijn knieën op terwijl zijn armen naar de hemel uitgebreid blijven en staande zegent hij het gehele volk.
Een zegen van God kan ons niet zomaar opgelegd worden, we moeten die ook graag in ontvangst willen nemen! „De Here, onze God, zij met ons”, is niet los te denken van: „Hij neige ons hart tot Zich, om al Zijn wegen te bewandelen en de geboden, inzettingen en verordeningen in acht te nemen”.
Eigenlijk herhaalt Salomo de zegenbede met deze twee aspecten nog een keer (vs. 59,60 en 61).
In elke zegenbede horen deze twee aspecten thuis. Ja, want het heeft immers geen zin om de zegen van God af te smeken als er geen verlangen in ons hart is om Hem, Wiens zegen we vragen, te gehoorzamen met een volkomen toegewijd hart?!
Het laatste vers spreekt hiervan: „Moge uw hart volkomen zijn met de Here, onze God, om in Zijn inzettingen te wandelen, en Zijn geboden evenals heden in acht te nemen”.
Het is een onbegrijpelijke verdwazing om gezegend te willen worden door God, Die we niet gehoorzamen met een volkomen toegewijd hart! Daarom is er van Gods zegen zo weinig te merken en is Zijn zegen zo weinig werkzaam in ons leven, omdat wij Zijn liefde zo weinig beantwoorden! De liefde kan niet werkzaam zijn als zij steeds van één kant moet komen (Deut.6:5)!!