Het staat er zomaar in een paar regeltjes, maar het is toch een indrukwekkend gebeuren, dat God je roept om huis en haard te verlaten en te trekken naar een land, dat Hij je nog wijzen zal! Het is in onze tijd al een heel gebeuren, maar in Abrams dagen was het iets ongehoords! Want wie z’n land verliet, verliet ook z’n goden. Het is te vergelijken met de indrukwekkende onderneming van een reis in de ruimte. Eigenlijk nog meer dan dat. Want voordat de eerste astronauten de lucht ingingen, waren er al heel wat verkenningsvluchten gemaakt. Proeven met dieren hadden bewezen dat er voor de mens weinig gevaar dreigde. Hoe heel anders was het voor Abram! Hij wist alleen zeker dat God hem riep om te vertrekken, zonder te weten waar de reis zou eindigen...
Dit is duidelijk een voorbeeld van wat het geloof doet. Als God ons roept vanuit de duisternis tot Zijn wonderbaar Licht, dan weten we wel het beginpunt, maar we weten niet waar deze geloofsovergave ons brengen zal. Als God iemand roept voor Zijn dienst, wordt deze vaak geroepen voor iets waar hij geen opleiding voor heeft gehad. In de Bijbel lezen we dat schaapherders koningen werden, boeren werden profeten en vissers werden apostelen van Jezus! Toch is dat eigenlijk ook wel te begrijpen, want als Jezus Schriftgeleerden en Farizeeërs tot apostelen had geroepen, dan hadden ze zich niet zo afhankelijk van Hem gevoeld als die eenvoudige, ongeletterde vissers van Galilea. Maar Paulus dan?
Van hem staat geschreven dat de ontmoeting met Jezus hem deed beseffen dat al zijn kennis, die hij zich door de jaren heen verworven had, slechts in de weg stond om in een innige wandel met God, eindelijk echt bruikbaar te worden voor Gods Koninkrijk!!