Mozes en vele profeten na hem, hebben telkens weer het volk Israël gewaarschuwd dat, wanneer zij ongehoorzaam zouden worden, de Here hen uit het Beloofde land zou wegrukken (Deut.28:63). We lezen dat dit dan ook in de dagen van Jeremia is gebeurd.
Maar telkens als God Zijn ongehoorzame kinderen gaat tuchtigen, zijn er mensen die van geen tucht willen weten (Tit.1:10) en zichzelf en anderen blijven suggereren dat God alleen een God van ‘liefde’ is en daarom altijd alles ‘ten goede’ doet keren. Met dit ‘ten goede’ wordt dan steeds bedoeld dat alles bij het oude zal blijven. Zij misleiden de mensen en weigeren zelf voor God te buigen. Zo verhinderen zij anderen om zich te verootmoedigen voor God. Ze maken het schuldbelijden tot een holle frase en terwijl God Zich afwendt in Zijn toorn, beweren zij bij hoog en laag dat God zegenend in de Gemeente aanwezig is. Als je nog nooit de aanwezigheid van God hebt ervaren, heb je aan een ‘veronderstelde aanwezigheid’ al genoeg!
Zo waren er in Jeremia’s dagen ook van die mensen, die zich voordeden als boodschappers van God, terwijl God hen niet gezonden had (27:15). Dat zijn de eeuwige optimisten met hun frisse vrolijke preken: ‘Even geduld, en alles komt goed’ (28:2 v.v.). Geen wonder dat het dan moeilijk wordt om te luisteren naar degene die werkelijk door God gezonden is! Maar wie de moed heeft om toch naar hem te luisteren, ontvangt een geweldige boodschap. Een boodschap die verlost van dwaze illusie en ik-gerichtheid : ‘Zoekt de vrede voor de ander, voor de ongelovige tot wie God je zendt en bidt voor hem tot de Here, want in de vrede die God dan geeft, zal jouw vrede gelegen zijn’(zie:7)!