Hoe zou het toch komen dat wij, als we het geloofsvertrouwen van anderen zien, in plaats van blij, vaak onrustig worden? Een mengeling van gevoelens van wanhoop en jaloezie maakt zich dan van ons meester en vaak krijgen we de neiging om dan maar helemaal bij de pakken neer te gaan zitten. Onze reactie op het getuigenis van anderen is vaak zo negatief omdat we het helemaal verkeerd zien. Een zuiver getuigenis gaat niet over wat een mens in zijn godsdienstigheid bereikt heeft, maar wat God met die mens bereikt heeft. En wat Hij met een ander deed, dat wil hij ook met ons doen.
Zo wordt de wolk van geloofsgetuigen om ons heen een stimulans voor ons om veel meer van God te verwachten. Als we zien wat God met hen deed, komt er een verlangen dat wij, net als zij, bruikbaar zullen worden voor het Koninkrijk van God. De enige goede reactie van onze kant is dan niet om bij de pakken der moedeloosheid te gaan neerzitten en zeker ook niet om dan maar eens driftig de handen uit de mouwen te steken, maar om ons gewillig aan Hem over te geven. Maar overgave is een teken en erkenning van zwakte, en als we dan gaan denken aan wat de mensen om ons heen ervan zullen zeggen als ze zien hoe zwak we eigenlijk zijn... Daarom staat er ook: „Laat ons oog daarbij alleen gericht zijn op Jezus”.
O, als Jezus Zich toch maar even iets zou hebben aangetrokken van wat Zijn teleurgestelde discipelen van Hem dachten!
Laten we daarom, net als Jezus, meer letten op de vreugde die zeker komen gaat als wij ons gewillig en vol vertrouwen aan Hem overgeven. Dan zullen wij nooit meer door matheid van ziel verslappen!