Het woord van de profeet was kort en duidelijk: „Gij zult sterven en niet herstellen”.
Hoe zouden wij op zo’n woord van een profeet reageren? Stel dat je in een ziekenhuis ligt en er ernstig aan toe bent. Er komt iemand naar je toe van wie je weet dat hij echt God liefheeft en hij spreekt zo’n woord...
Wij zouden zo’n woord naast ons neerleggen en denken of hopen dat hij het zelf verzonnen zou hebben, of we zouden ons vreselijk benauwd maken, want stel je toch eens voor dat het waar was...
Hizkia aanvaardde dit woord onvoorwaardelijk als een woord van God. Hij riep tot God om ontferming en bracht bij God zijn volkomen toewijding ‘in herinnering’! Hij riep tot God, in de hoop dat God nog berouw zou krijgen over het woord dat Hij gesproken had. En God kreeg berouw, want nauwelijks was de profeet Jesaja vertrokken of deze kreeg de opdracht om tot Hizkia terug te keren met een heel nieuwe boodschap. Maar wat moet je nu geloven? Het eerste of het laatste woord?
Als je het eerste niet geloofd hebt, zal het laatste je ook niets te zeggen hebben! Door het eerste woord riep God Hizkia op tot een nog diepere toewijding, zodat God, vóór Hizkia stierf, hem nog een zoon op de troon kon geven.
De Bijbel laat ons op veel plaatsen zien dat wie uit ongeloof God een teken vraagt, van God teken noch antwoord ontvangt, maar ieder die God werkelijk wil dienen, mag altijd een bevestiging van Gods Woord vragen.
Zo zag Gideon vuur uit de rots opstijgen, Hizkia zag de schaduw terugwijken en beiden wisten hierdoor dat God met hen bezig was en werden bemoedigd.