Petrus en Johannes waren gevangen genomen en voor de Joodse Raad gebracht en deze had hen verboden om nog verder van Jezus te getuigen.
Stel je voor dat de regering ons zou verbieden om met anderen over Jezus te spreken, dan zouden we een grote vergadering bijeen roepen van alle gelovigen, we zouden protesteren, acties ontketenen, misschien wel een protestmars naar het Binnenhof organiseren.
Toen Petrus en Johannes vrijgelaten waren, gingen zij naar de hunnen en deelden hun mede wat de Raad hun gezegd had. Zij gingen er toen niet met elkaar over praten, maar zij verhieven eenparig hun stem tot God.
De wereld mag misschien heel erg veranderd zijn, toch zullen wij moeten beseffen, dat in het Koninkrijk nog steeds dezelfde weg moet worden gegaan als tweeduizend jaar geleden: niet zoveel praten maar meer bidden. „Toen verhieven zij eenparig hun stem tot God...” Waar vind je vandaag de dag nog die eensgezindheid? Mochten we het dan nog wel vinden in het negatieve, in de zucht om af te breken, weinig eensgezindheid is er nog te vinden in het ‘onze stemmen verheffen tot God’! En geen wonder, want hoe zouden we eensgezind onze stem tot God kunnen verheffen, als we in het overige als los zand naast elkaar leven? Willen we weer graag gaan beleven, dat God op heerlijke wijze onze gebeden gaat verhoren, dan moeten we bereid worden om zo met elkaar in Zijn Licht te leven, dat God de ware eensgezindheid kan herstellen. Het heeft geen zin om daar zelf aan te sleutelen. Want de eenheid van de gelovigen is alleen daar, waar we, ieder persoonlijk, echt buigen voor ons aller Heer. Daar is de echte eenparigheid en daar kan Hij onze gebeden verhoren!