Een van de duidelijkst aanwijsbare tekenen van godsdienstig verval is de gespletenheid van het leven. Zodra we gaan spreken over het normale en over het godsdienstige leven, wordt het tijd de alarmklokken te gaan luiden. Wanneer wij ons leven hebben overgegeven in de handen van de levende God, wanneer wij ons hebben laten reinigen van onze zonden door het kostbare bloed van Christus, dan breekt er een nieuw leven baan dat alles omvat en alles beheerst! Door het baanbreken van dat nieuwe leven worden we losgescheurd van het oude leven en in de overgave aan Hem ervaren we dat de kloof tussen oud en nieuw steeds groter wordt. Niet als iets wat wij presteren, maar als iets wat wij met verbazing, soms zelfs met zorg, ondergaan.
De Bijbel spreekt een radicale taal. Jakobus durft te spreken van een waardeloze godsdienst. Dat is een godsdienst waarin men zichzelf misleidt. Schone gedachten over God strelen onze teerste gevoelens, maar in de praktijk van ons leven, in ons gezin, op ons werk, in het verkeer, blijft er van deze schone, verheven en zielestrelende gedachten niet veel over! En zo leven we een gespleten leven, verziekt door onbeleden zonden, omdat we ze noch voor God noch voor elkaar met name willen noemen.
Als we niet echt tot God naderen om vergeving van onze zonden te vragen, maar gewoon aannemen dat God het wel weer vergeeft, dan is onze godsdienst krachteloos, want nooit zullen we dan iets merken van daadwerkelijke verlossing. Zo misleiden we onszelf en maken God tot een bespotting.
Laten we toch ophouden met onszelf te bedriegen: van dorens leest men toch geen vijgen?! Let op die tomeloze tong, want die geeft aan waar ons hart werkelijk vol van is!