Deze psalm heeft David gemaakt om te zingen bij het brengen van de gedachtenisgave. Dit offer werd gebracht om God opmerkzaam te maken op een bepaalde nood. Zo riep ook Daniël: „O Here, merk op!”(Dan.9:19).
Als wij deze psalm lezen, moeten we dan niet aan Jezus denken? Toch is het een psalm geschreven door David in een tijd van ziekte. David beklaagt zich niet in zijn worsteling met de dood, want hij hoopt op God. In deze strijd zal blijken wie werkelijk zijn vrienden zijn (:13). Als David om zich heen ziet, dan lijkt het wel of zijn tegenstanders het alleen maar goed gaat: zij leven en zijn machtig.
Zo is het door de hele geschiedenis van de mens heen geweest. Degenen, die op God vertrouwen, worden gelouterd en gezuiverd en dat gaat door tranen heen.
Degenen die menen, dat wie op God vertrouwen altijd maar voorspoed zullen hebben, kennen de Bijbel niet! Zij missen de persoonlijke omgang met God in hun leven.
Ook het Nieuwe Testament vertelt ons van mensen die door beproevingen heen tot betrouwbare dienstknechten van God werden gevormd. Petrus zegt: „Daar Christus dan naar het vlees geleden heeft, moet ook gij u wapenen met dezelfde gedachte, dat, wie naar het vlees geleden heeft, onttrokken is aan de zonde”(1Pet.4:1).
Maar dan zien we in deze psalm van David, door zijn lijden heen, toch ook iets van het lijden van Jezus.
Als Christus’ liefde ons hart doordrenkt heeft, weten we ons burgers van een rijk in de hemelen en zoeken we geen materiële, maar een geestelijke volmaaktheid, tot Zijn eer.