Als je, na bijna een leven lang wachten, een gedane belofte eindelijk in vervulling ziet gaan, dan moet je je toch wel een beetje, of misschien wel een heleboel, gerechtvaardigd voelen! Wat Abraham beleefd heeft, nadat hij de zoon der belofte gekregen had, weten we niet, maar hij zal wel vaak over het wonder van de vervulde belofte gesproken hebben. En hoeveel jaren Abraham de gelegenheid heeft gehad om trots te worden, weten we ook niet precies, maar God wil hem net zo afhankelijk van Hem houden als toen de belofte nog niet vervuld was. God spreekt op zekere dag tot Abraham: „Abraham, neem uw zoon, uw enige, die gij liefhebt en offer hem tot een brandoffer”. Wat moet Abraham toch een verborgen omgang met God hebben gehad! Want als hij die stem hoort, herkent hij deze meteen als de Stem van God. Als hij de Stem van God niet herkend had, had hij het gesprokene gemakkelijk kunnen afwijzen als een misleiding van de boze: het offeren aan de Moloch. Maar Abraham wist heel goed dat wat hij gehoord had, door God Zelf gezegd was. En hoewel hij het allemaal niet begreep, hoewel het tegen de beloften, die God daarvóór aan hem gedaan had inging, wist Abraham dat hem maar één ding te doen stond: gehoorzamen!
God zou Zijn beloften toch niet vergeten zijn? Abraham heeft aan de beloften Gods niet getwijfeld door ongeloof, staat er in onze dagtekst.
Wij noemen ons graag kinderen van Abraham, doch er is bij ons maar heel weinig nodig om aan de beloften van God te twijfelen en erger nog, God de rug toe te keren. Maar laten we toch vooral beseffen, dat God slechts diegenen Abrahams kinderen noemt, die in het voetspoor treden van het geloof dat Abraham bezat.