Men kan tot de gemeente van Jezus Christus behoren door het geloof dat Jezus voor al onze zonden gestorven is aan het kruis. Maar Paulus rustte niet voordat Jezus in al de gelovigen van de gemeente in Galatië gestalte had gekregen.
Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor onze tijd en daarom mogen ook wij niet rusten, voordat we zien dat Jezus gestalte heeft gekregen in al onze broeders en zusters om ons heen.
Het is niet zo dat wanneer we onze knieën in overgave aan Hem gebogen hebben, we ineens een volkomen Christen zijn geworden. De Bijbel vergelijkt ons dan met een pasgeboren baby die, door goede voeding en verzorging, mag opwassen tot zaligheid. Zulke pasgeboren baby’s behoren veel zorg en liefde te ontvangen temidden van de Gemeente. Veel jongeren, die nu werkelijk voor Jezus kiezen, missen deze zorg vaak maar al te erg. Ze worden óf argwanend door de ouderen bekeken óf geestelijk overbelast.
De boodschap die vandaag door dit Schriftgedeelte tot ons komt is, dacht ik, wat er staat in vers 40 en 52, dus aan het begin en aan het eind van dit stukje: „Het kind (Jezus) groeide op en werd krachtig, en het werd vervuld met wijsheid, en de genade Gods was op Hem” en: „Jezus nam toe in wijsheid en grootte en genade bij God en mensen”.
Zo zal Hij ook, als Hij door het geloof woning gaat maken in onze harten, geleidelijk aan meer gestalte in ons krijgen. Verrukt als we zijn van Zijn openbaring zullen wij, net als Hij, steeds meer bereid worden onze „ouderen” onderdanig te zijn zoals de Schrift zegt: in kinderlijk ontzag voor God. Hij heeft ons immers in Christus Jezus een voorbeeld ter navolging nagelaten?!