Als wij aan koning Salomo denken, dan denken wij aan zijn wijsheid en rijkdom, de welvaart die er tijdens zijn regering was en aan zijn toewijding aan de God van zijn vader David. Maar deze toewijding is niet gebleven. Het begon eigenlijk zo romantisch: met de liefde. En wat is mooier dan de liefde! Maar Salomo kreeg vrouwen lief die andere goden dienden dan de God van David. Eerst tastte dit Salomo niet aan want hij was jong en sterk. Hij zelf zou God niet verlaten! Zo hebben, door alle eeuwen heen, veel jonge mannen gedacht die verliefd werden op een meisje dat niet aan God toegewijd leefde. Maar als we in de kracht van ons leven concessies doen aan onze zuivere toewijding aan de Here, dan wordt het van kwaad tot erger. „Het geschiedde namelijk, toen Salomo oud geworden was...” Bij oude mensen komt zo vaak openbaar wat er diep in het hart verscholen is geweest in de bloei van het leven. Bij Salomo was toen zijn toewijding aan de Here niet onverdeeld geweest en later ging hij ‘ruimer denken’. Zijn wij soms ook ‘ruimer gaan denken’?
Dat komt doordat wij de eerste volkomen toewijding aan God zijn kwijtgeraakt. Dan doen we water bij de wijn. En al komen we er zelf nog wel aardig door, de innerlijke en vaak verborgen afval van de Here komt verschrikkelijk scherp openbaar in onze kinderen, die de levende en waarachtige God in ons verduisterde leven niet hebben kunnen zien. Alle toewijding van zijn jeugd heeft Salomo niet gebaat. Zijn afval van God is oorzaak van de verdeeldheid voor de rest van de geschiedenis onder het uitverkoren volk... totdat God Zich gaat ontfermen en allen weer verenigen zal. Niet om Salomo, maar om David die ondanks veel struikelen zijn God trouw bleef tot de dood.